Η μάνα μου πάντα με κοιτούσε στα μάτια και μου το έλεγε: «Να προσέχεις. Όχι γιατί μπορεί οι άνθρωποι να σου κάνουν κακό ή να σε πειράξουν… Να προσέχεις μήπως χάσεις την πίστη σου σ’ εκείνους και, τελικά, χάσεις εσένα». Και παραδόξως αυτό το «να προσέχεις» το κατάλαβα όταν έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους, και στο τέλος, έχασα κι εμένα…
Αυτό το ταξίδι θα το κάνουμε παρέα, στους πιο κοινούς μας τόπους. Εκεί όπου είμαστε ολόιδιοι. Χωρίς άλλα μασκαρέματα. Εκεί, παρέα με τον φόβο, την ενοχή και τον πόνο. Μήπως και δούμε τελικά πως μέσα από τα σακατεμένα μπερδέματά μας το φως περιμένει να μας βρει. Αρκεί να έχουμε το θάρρος να το προσκαλέσουμε.
Γιατί το φως… πάντοτε φως θα φέρει, απ’ όσα σκοτάδια και αν διαβεί.
